11 - Το ΦΩΣ

Καθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν _
καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές,

βλέπεις τον ήλιο μ’άλλα μάτια_
ξέρεις πώς εκείνοι που έμειναν,
σε γελούσαν,
το παραμίλημα τής σάρκας, ο όμορφος χορός που τελειώνει στη γύμνα.

Όπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά, άξαφνα βλεπείς να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου
που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια
σου_

τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι _ ο δωρικός χιτώνας
που αγγίξανε τα δάχτυλα σου και λύγισε σαν τα βουνά,
είναι ένα μάρμαρο στο φώς, μα το κεφάλι του είναι στο σκοτάδι.

Κι αυτούς που αφήσαν την παλαίστρα για να πάρουν τα δοξάρια
και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο
κι εκείνος είδε τη σφενδόνη ν’ αρμενίζει στο αίμα
ν’ αδειάζει ο κόσμος όπως το φεγγάρι
και να μαραίνουνται τα νικηφόρα περιβόλια_
τους βλέπεις μες στον ήλιο, πίσω από τον ήλιο.

Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ’ τα μπαστούνια
πηγαίνουν σαν αδράχτια γνέθοντας ακόμη,σώματα γυμνά βουλιάζοντας μέσα στο μαύρο φώς μ’ ένα νόμιζμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη,

καθώς ο ήλιος ράβει με βελονιές μαλαματένιες
πανία και ξύλα υγρά και χρώματα πελαγίσια_
ακόμη τώρα κατεβαίνουν λοξά
πρός τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι.

Αγγελικό και μαύρο, φώς,
γέλοιο τών κυμάτων στις δυμοσιές του πόντου,δακρυζμένο γέλοιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.

Αγγελική και μαύρη, μέρα_
η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακισμένο
βγαίνει απ’ το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.

Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε...
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη_
στόλισε τα μαλλιά σου με τ’ αγκάθια του ήλιου, σκοτεινή κοπέλα_
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηιδες, Γραίες τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης_

όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ’ αγαπήσει,
στο φώς _ και είσαι

σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά
και το τιτίβισμα των πουλιών

θ’ αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, απο βοριά και νότο
θ’ αδειάσουν τα μάτια σου απ’ το φώς της μέρας
πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.

Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης